Бір тренингке қатысқан кезде ұстаздың айтқаны:
"Менің 3 балам бар. Үшеуіне 3 банан алып беруге шамам жетеді. Алайда, мен 3 банан алсам да үшеуіне 1 бананды беремін де: "Үшеуің бөліп жеңдер" - деймін. Бастапқы кезде таласып жүрді, келіспей жүрді. Кейіннен бұл нәрсе әдетке айналып кеткені соншалық, кез-келген нәрсені таласпай, бөлісетін болды.
Кейде бір ойыншыққа таласып, біреуі жылап келеді. Сол кезде таласқан екеуін қатар отырғызып қойып: "Мынау ойыншық, яғни - дүние. Мынау - бауырың. Тірі адам. Ертең ойыншығың ескіреді, бұзылады, сынады. Саған бір кездері көмек қажет болады. Сонда ойыншығың көмектесе алмайды, бауырың көмектеседі." - деп жайлап түсіндіремін де сосын сұраймын: "Сен үшін қайсысы жақын? Қайсысы бағалырақ? Бауырың ба, әлде, ойыншық па? " - деп. "Бауырым" - деп жымың-жымың етіп қояды бір-біріне қарап. Сөйтіп олардың бойына кішкентай кезінен бауыр деген кез-келген дүниеден жақын екендігін құйып өсірудемін" - деген еді. Шәкәрім атамыз айтқандай, "қоғам жалғыздардан құралатын" болса, әрбір адам өзін дұрыстау арқылы, өзіне қарасты адамдарды дұрыс жолға салу арқылы қоғамды да жөндеуге болады екен.
Ғани Байсалдың парақшасынан алынды